Ég set þetta hér til að skýra fjármála kerfið yfir árin, til að við þessir gömlu getum lagað málefnin áður er allt springur eins og Gamli Ford sagði: Þegar fólkið skilur fjármálakerfið gerir það uppreisn strax í dag, svo látum við karlinn með skeggið um dóminn eins og Mandela gerði. Það er skinsemi.
Nú má engin gera neitt vanhugsað.
Thomas Yong gerði tveggja raufa tilraunina 1801, the two-slot experiment til að finna hvort ljósið væri agnir eða geisli. Endalausar til raunir hafa verið gerðar síðan.
Tilraunin sýnir að þegar ljósi eða ljóseind er beint á raufarnar kemur geislamynstur á bak spjald skynjarann.
En ef þú horfir á, mælir, þá sérð þú ljóseind fara í gegn um aðra raufina og punktur kemur á bakspjaldið.
Þetta virðist ómögulegt, samkvæmt eðlisfræðinni.
Nikola Tesla sagði að veröldin, rúmmið væri geislar.
Þegar við skynjum, athugum, þá sjáum við punktinn sem myndpunkt í geislaskjánum hans Nikola Tesla og punktarnir sýna veröldina okkar sem heilmynd, hologram.
Þegar við sjáum hvalinn neðan við gólfplötuna og koma upp úr einhverja metra og stinga sér niður aftur köllum við það heilmynd.
Ég segji stundum að við séum leikarar í heilmyndinni og plataðir til að halda að veröldin sé efni með einhverri fráhrindingu .
Maja segja Indverjar, blekking.
Lífshjólið er til, með fortíð, nútíð og framtíð, allt á filmu spólu, tölvu kubb, slöngu spil, einhver dettur yfir á 1200 og hefur einhverja minningu, og reynir að skygnast til baka.
Auga fyrir auga og tönn fyrir tönn, Jesú segir, ég er komin til að uppfylla lögmálið, spurning, fyrirgefa öllum allt og er þá fyrirgefið allt?
Öll vísindi benda til að veröldin sé andleg.
Einnig virðist sem auðvelt sé að ferðast í andlega heiminum og heilsast með snertingu.
Einhvern tíman sagði sjáanda kona, passaðu þig á að drepa þá ekki þú hefur svo sterka hugsun.
000
1891
Víxlararnir eyddu síðasta áratug aldarinnar í að skapa efnahagsuppgang sem síðan var fylgt eftir með niðursveiflum svo þeir gætu keypt upp þúsundir heimila og býla fyrir smápeninga. Þeir bjuggu sig undir að láta efnahagslífið taka enn eina dýfuna í náinni framtíð og í makalausu minnisblaði sem ráð amerískra bankaeiganda sendi frá sér, og var birt í þingskjölum eftir rúma tvo áratugi, er eftirfarandi sett fram:
„Þann 1. september 1894 munum við ekki endurnýja lán okkar undir neinum kringumstæðum. Þann 1. september krefjumst við peninganna okkar. Við göngum að veðum og leysum fasteignir til okkar. Við getum tekið tvo þriðju hluta af búgörðum vestan Mississippi-árinnar og þúsundir austan hennar líka, á okkar eigin verði [...] Síðan verða bændurnir leiguliðar eins og á Englandi ...“
000
Þessi grein hvarf úr blogginu mínu nýlega.
000
Bankasaga Bandaríkjanna
Eftir Ted Dunlap, 19. mars 2013
Þessi samantekt var stórt verkefni. Vafalaust sást mér yfir helstu atriði og líklega eru nokkur smáatriði röng en hér er hægt að fá að vita heilmikið um það „hvað í fjandanum varð um peningana okkar, frjálsa landið okkar og heiminn“. Ég hvet þig eindregið til að deila þessu. Ég á eftir að vitna í þessi skrif um langa hríð. Ég hvet þig til að gera slíkt hið sama.
Þetta eru strengirnir sem stjórna brúðusýningunni
48 f.Kr.
Júlíus Sesar tók valdið til að slá mynt af víxlurunum og sló síðan sjálfur mynt öllum til hagsbóta. Með peningum úr þessum nýja peningabrunni stóð hann í miklum byggingaframkvæmdum og byggði stórkostleg opinber mannvirki. Með því að búa til nóg af peningum vann Sesar hylli hins almenna borgara.
En víxlararnir hötuðu hann fyrir þetta og þess vegna var Sesar myrtur. Strax eftir morðið varð peningaskortur í Róm, skattar hækkuðu og spilling óx. Að lokum var rómverskur peningaforði minnkaður um 90 prósent sem olli því að fólk glataði löndum sínum og heimilum.
1694
Eftir dýrt stríðstímabil síðustu hálfa öld fóru embættismenn ensku stjórnarinnar með betlikrúsir til víxlaranna til að fá nauðsynleg lán svo þeir gætu haldið úti pólitískum ferli sínum. Víxlararnir samþykktu að leysa vandamálið í skiptum fyrir einkabanka, sem stjórnvöld myndi samþykkja, sem gæti gefið út peninga sem voru búnir til úr engu. Englandsbanki (The Bank of England) myndi lána embættismönnunum eins mikið af hinum nýja gjaldmiðli og þeir vildu, svo framarlega sem þeir skuldatryggðu sig með beinni skattainnheimtu hjá breskri alþýðu. Englandsbanki samþykkti ekkert annað en löglega fölsun á þjóðargjaldmiðli fyrir sinn einkahag.
1764
Embættismenn Englandsbanka báðu Benjamin Franklin að útskýra fyrir sér velmegun nýlendanna í Ameríku. Hann svaraði: „Það er einfalt. Í nýlendunum gefum við út okkar eigin peninga. Þeir eru kallaðir „nýlenduseðlar“. Við gefum þá út í hæfilegu magni í takt við þarfir verslunar og iðnaðar til að vörurnar flytjist auðveldlega frá framleiðendum til neytenda. Á þennan hátt, með því að búa til okkar eigin pappírspeninga, þá stjórnum við kaupmættinum og þurfum ekki að borga neinum vexti.“
Eftir þessi orð Franklins dreif breska þingið sig í að samþykkja Gjaldmiðilslögin árið 1764. Þau komu í veg fyrir að embættismenn nýlendanna gætu gefið út eigin peninga og kváðu á um að alla skatta yrði að borga í gull- eða silfurpeningum. Með skírskotun til tímans eftir að þessu lög tóku gildi skráði Franklin eftirfarandi í sjálfsævisögu sína:
„Á einu ári voru aðstæðurnar svo breyttar að velgengnistímabilið var á enda og kreppa tók yfir í svo miklum mæli að götur nýlendanna voru fullar af atvinnulausu fólki. Nýlendurnar hefðu með ánægju tekið á sig þennan smávegis skatt á te og aðrar vörur ef það hefði ekki verið vegna þess að England tók frá nýlendunum peningana þeirra og það skapaði atvinnuleysi og óánægju.
Það að nýlendumenn gátu, fyrir fullt og allt, tekið völdin til að gefa út eigin peninga, úr höndum Georgs konungs III og alþjóðlegu bankamannanna var aðalástæðan fyrir nýlendustríðinu.“
1776-1790
Bandaríki Norður Ameríku verða sjálfstæð – frjáls bankaviðskipti – enginn formlegur seðlabanki.
1780
Thomas Jefferson var harður í sinni afstöðu: „Ég trúi því í einlægni að bankastofnanir sem hafa leyfi til að gefa út peninga séu frelsinu hættulegri en herlið.“
1790
Hamilton taldi þingið á að samþykkja upptökulögin þar sem alríkisyfirvöld taka yfir skuldir ríkjanna. Árið 1791 stofnaði þingið Ameríkubanka (the Bank of The United States). Þingið hleypir myntsláttulögunum í gegn 1792 þar sem bandarískri mynt er komið á fót. Hamilton sagði af sér sem fjármálaráðherra árið 1793. Orðrómur er um að Rothschild-fjölskyldan hafi borgað Hamilton fyrir þessa þjónustu.
Þessi banki varð til eftir ár af hörðum deilum og fékk starfsleyfi til 20 ára. Hann fékk einkaleyfi á peningaprentun í Bandaríkjunum jafnvel þó að einstaklingsfjárfestar ættu ítök í 80% af skuldabréfum hans. Bandaríkjastjórn keypti hin 20% en ekki til að vera með í fjörinu heldur til að útvega fjármagn fyrir einstaklingsfjárfestana til að kaupa hin 80%.
Eins og var sagan með Englandsbanka og gamla Norður-Ameríkubankann þá greiddu þessir einstaklingsfjárfestar aldrei að fullu umsamda upphæð fyrir hlutabréf sín. Það sem gerðist var í gegnum sviksamlegt kerfi bankastarfsemi með aðferð brotaforða (örlítill peningaforði sem seðlabanki geymir í fjárhirslum sínum). Eign stjórnarinnar, 20%, sem var tveggja milljóna dollara virði í reiðufé, var notuð til að búa til lán til einkafjárfesta til að kaupa hin 80%, átta milljóna dollara virði, fyrir þessa áhættulausu fjárfestingu.
Aftur, alveg eins og Englandsbanki og gamli Norður-Ameríkubankinn, þá var nafnið, Fyrsti banki Bandaríkjanna (the First Bank of the United States), valið af ásettu ráði til að fela fyrir almenningi þá staðreynd að hann var í einkaeigu. Nöfn fjárfestanna í þessum banka voru aldrei opinberuð þó að það sé útbreidd skoðun að Rothschild-fólkið hafi verið þar á bakvið.
1811
Frumvarp var lagt fyrir þingið þess efnis að endurnýja starfsleyfi Fyrsta banka Bandaríkjanna. Löggjafarþing bæði Pennsylvaníu og Virginíu senda frá sér samþykktir þar sem þingið er beðið að loka bankanum. Fjölmiðlar ráðast opinberlega á bankann og kalla hann „svikastofnun, hrægamm, nöðru, eiturslöngu“.
Nathan Rothschild blandar sér í málin og sendir frá sér eftirfarandi yfirlýsingu sem opinberar hver var í raun og veru á bak við Fyrsta banka Bandaríkjanna: „Annaðhvort verður umsóknin um endurnýjun starfsleyfisins samþykkt eða Bandaríkin sjá fram á hörmulegt stríð.“
Þingið neitar að endurnýja starfsleyfið fyrir bankann og honum er lokað.
1812-1815
Stríð brýst út við Bretland.
1815
Nathan Rothschild sendi áreiðanlegan sendiboða, sem hét Rothworth, til Waterloo þar sem hann dvaldi á jaðri vígvallarins. Þegar orrustan var útkljáð fór Rothworth yfir Ermarsundið og færði Nathan Rothschild fréttirnar af sigri Wellinton rúmum 24 stundum fyrr en sendiboði Wellington sjálfs.
Nathan Rothschild flýtti sér á verðbréfamarkaðinn í London og kom sér fyrir á sínum venjulega stað. Allir höfðu augun á honum þar sem Rothschild hafði rómað samskiptakerfi. Rothschild stóð þarna og leit eymdarlega út og byrjaði allt í einu að selja. Hinir verðbréfasalarnir héldu að þetta þýddi að hann hefði heyrt af sigri Napóleons þannig að þeir byrjuðu líka í óðagoti að selja.
Markaðurinn hrundi eftir þetta og fljótlega voru allir að selja bréfin sín, verðbréf frá bresku stjórninni, en þá hóf Rothschild, svo lítið bar á, að kaupa þau öll fyrir milligöngu umboðsmanna sinna, fyrir aðeins brot af því sem þau kostuðu fáum klukkustundum fyrr. Mikið af þessum bréfum var hægt að breyta í hlutabréf í Englandsbanka og þannig fór Rothschild að því ná völdum í Englandsbanka og þar með yfirráð yfir breskum peningaforða.
1815
Leyfi færst fyrir Seinni banka Bandaríkjanna (the Second Bank of the United States), hann fær starfsleyfi 1816 og opnar 1817.
1828
Eftir tólf ár með Seinni banka Bandaríkjanna sem stjórnaði amerísku efnahagslífi af vægðarleysi, almenningi til skaða en peningagræðgi sjálfs sín til góðs, var amerískum þegnum nóg boðið, enda ekki furða. Andstæðingar bankans útnefndu öldungardeildarþingmanninn Andrew Jackson frá Tennessee sem forsetaframbjóðanda.
Víxlurunum til ama var Jackson kosinn forseti og gerði öllum ljóst að hann ætlaði loka þessum banka við fyrsta tækifæri. Á fyrsta kjörtímabili sínu byrjaði hann að uppræta handbendi bankans úr opinberri þjónustu. Vel sést hversu djúpt var á þessu meini í stjórnsýslunni en af 11.000 starfsmönnum alríkisyfirvalda þá rak hann 2000.
1834
Jackson fjarlægði allar eignir ríkisins úr Seinni banka Bandaríkjanna, banka Rothschild. Í desember 1834 lýsti Jackson forseti því yfir að skuldir þjóðarbúsins yrðu greiddar. Í næsta mánuði var gerð tilraun til að ráða Jackson af dögum.
„Bankinn er að reyna að drepa mig en ég ætla að ganga af honum dauðum! Þið eruð nöðru- og þjófabæli. Ég ætla að svæla ykkur út og sem Guð er með mér mun ég tvístra ykkur.“
1836
Jackson hunsaði þingið og lokaði Seinni banka Bandaríkjanna og sagði af því tilefni: „Ósvífin viðleitni bankans til að stjórna ríkisstjórninni er aðeins fyrirboði um þau örlög sem bíða amerísku þjóðarinnar ef hún lætur blekkjast til að viðhalda þessari stofnun eða annarri henni líkri.“
1838
Þann 8. janúar borgaði Jackson forseti lokagreiðsluna af þjóðarskuldinni sem hafði verið krafist til að heimila bönkunum að gefa út gjaldeyri fyrir ríkisskuldabréf, frekar en einfaldlega að gefa út ríkisbréf án slíkra skulda. Hann var eini forsetinn sem greiddi upp skuldina.
- janúar reyndi launmorðingi að nafni Richard Lawrence at skjóta Jackson forseta en báðar pístólurnar geiguðu. Seinna var Lawrence sýknaður á grundvelli geðveilu. Eftir að hann var látinn laus stærði hann sig þó opinskátt af því að valdamikið fólk í Evrópu hefði falið honum verkefnið og heitið honum vernd ef hann næðist.
Þegar Jackson forseti var spurður að því hvert mesta afrek hans hefði verið sagði hann án þess að hika: „Ég kom bankanum fyrir kattarnef!“
1841
Taylor forseti hafnaði tvisvar frumvarpi til laga um að stofna nýjan þjóðarbanka.
1849
Zachary Taylor, 12. forseti Bandaríkjanna:
„Ekkert land gæti dafnað án dugandi og sjálfstæðs dómskerfis og stöðugs gjaldmiðils.“
„Hugmyndin um þjóðarbanka er dauð og verður ekki endurlífguð á mínu kjörtímabili.“
1850
Taylor deyr eftir að borða skál með kirsuberjum og mjólk ... kvittur er á kreiki um arsenikeitrun.
1857-1861
James Buchanan, 15. forseti Bandaríkjanna, talaði opinberlega gegn seðlabanka í einkaeign. Það var eitrað fyrir honum með arseniki en þrjátíu og átta manns, sem voru í sömu veislu, dóu.
1861
Lincoln sagði: „Peningaöflin lifa á þjóðinni á friðartímum og sitja á svikráðum við hana í mótbyr. Bankaöflin eru valdameiri en einræðisherrar, ósvífnari en alræðisstjórnir og sjálfselskari en embættismannaveldi. Allir þeir sem efast um aðferðir þeirra eða varpa ljósi á glæpi þeirra eru úthrópaðir sem óvinir ríkisins. Ég á tvo stóra óvini: her sunnanmanna fyrir framan mig og bankamenn fyrir aftan mig. Af þeim tveimur þá er sá fyrir aftan mig minn stærsti fjandmaður.“
Febrúar 1863
Þingið stofnaði annað þjóðarbankakerfi. Bankastjórarnir ætluðu að innheimta á milli 24 og 36% vexti til að fjármagna stríðið. Til að komast hjá vöxtunum skipaði Lincoln fyrir um prentun á 450 milljón dollara peningaseðlum sem Bandaríkjastjórn tryggði.
14. apríl, 1865
Lincoln er ráðinn af dögum og þingið fellir úr gildi seðlalögin og lögleiðir þess í stað þjóðarbankalögin sem studdu þjóðarbanka í einkaeigu. Samstarfsmenn banamanns Lincolns forseta voru, samkvæmt mörgum, á launaskrá hjá Rothschild. Þjóðinni var varpað inn í endalausa skuldahít og borgaði vexti til bankamanna sem framleiddu reiðufé. Eftir morðið á Lincoln varð Andrew Johnson forseti en margir hafa sýnt fram á að hann hafi verið viðriðinn morðið.
18. desember, 1865
NÝ þrettánda stjórnarskrárbreyting var staðfest og nam þar með úr gildi þáverandi fullgilda 13. stjórnarskrárbreytingu sem útilokaði ríkisborgararétt þess fólks sem sóru öðrum ríkjum eða leyndarfélögum hollustu.
1872
Ernest Seyd er sendur til Ameríku í sendiför frá Englandsbanka sem er í eigu Rothschild. Hann fær með sér 100.000 dollara sem hann á að nota til að múta eins mörgum þingmönnum og nauðsyn krefur í þeim tilgangi að lækka verðgildi silfurs. Það hafði fundist í gríðarmiklu magni í Vestur-Ameríku og myndi minnka hagnað Rothschild.
1873
Ernest Seyd varði peningum sínum augljóslega viturlega því þingið samþykkti „myntsláttulögin“ sem höfðu það í för með sér að myntslátta silfurs var samstundis stöðvuð. Þar að auki viðurkenndi Samuel Hooper fulltrúi, sem lagði frumvarpið fyrir þingið, að Ernest Seyd hefði gert uppkast að lögunum.
1876
Vegna óheiðarlegrar stjórnunar á peningamagni í Ameríku er einn þriðji vinnuafls atvinnulaus og ólga magnast.
1877
Óeirðir brjótast út allt frá Pittsburgh til Chicago. Bankaeigendur funda til að ákveða hvað skal gera og ákveða að bíða átekta, þar sem þeir vissu að þrátt fyrir ofbeldið þá væri stjórn þeirra núna aftur orðin traust. Þeir samþykktu „... að hafna stuðningi við þá umsækjendur sem ekki eru viljugir til að andmæla útgáfu stjórnarinnar á peningum [...] Að ógilda lögin sem leyfa útgáfu peningaseðla eða endurvekja dreifingu peningabréfa sem koma peningum til fólksins og hafa þar með alvarleg áhrif á einstaklingsbundinn gróða okkar sem bankaeigenda og lánveitenda. Hittið þingmanninn ykkar nú þegar og látið hann styðja við hagsmuni okkar þannig að við getum stýrt lagasetningunni.“
1881
James A. Garfield var settur í embætti forseta Bandaríkjanna 1881 og hann sagði: „Sá sem stýrir peningamagninu í landi voru er fullkominn herra yfir öllum iðnaði og verslun.“
2. júlí, 1881
Garfield er skotinn og deyr 19. september.
1891
Víxlararnir eyddu síðasta áratug aldarinnar í að skapa efnahagsuppgang sem síðan var fylgt eftir með niðursveiflum svo þeir gætu keypt upp þúsundir heimila og býla fyrir smápeninga. Þeir bjuggu sig undir að láta efnahagslífið taka enn eina dýfuna í náinni framtíð og í makalausu minnisblaði sem ráð amerískra bankaeiganda sendi frá sér, og var birt í þingskjölum eftir rúma tvo áratugi, er eftirfarandi sett fram:
„Þann 1. september 1894 munum við ekki endurnýja lán okkar undir neinum kringumstæðum. Þann 1. september krefjumst við peninganna okkar. Við göngum að veðum og leysum fasteignir til okkar. Við getum tekið tvo þriðju hluta af búgörðum vestan Mississippi-árinnar og þúsundir austan hennar líka, á okkar eigin verði [...] Síðan verða bændurnir leiguliðar eins og á Englandi ...“
1891
Rothschild/Samuel olíusamningurinn er gerður.
1892
Olíuskipið Murex, í eigu Samuel, siglir í gegnum Súesskurðinn. Ári seinna bætir Shell olíufyrirtækið 10 tankskipum við flotann.
1893
Alphonse de Rothschild fundar með Standard Oil (Rockefeller) til að ræða verðsamráð.
1896
Theodore Hertzel hefur baráttu síonista til að stofna Ísraelsríki. Rothschild vildi vernda olíuhagsmuni sína en þurfti pólitískan og hernaðarlegan varðhund yfir Súesskurðinum og Ísraelsríki var búið til. Þeir vildu herskátt og orrustuhert Ísrael og enga eftirlátssemi.
1897-1901
William McKinley forseti. Það lagalega verkfæri sem McKinley forseti og Sherman notuðu gegn evrópskum bankamönnum voru lög sem þekkt eru sem „Shermanlögin gegn einokun og hringamyndun“. Þau voru fyrst notað gegn fjármálaveldinu J.P. Morgan sem þekkt er sem Northern Trust og var styrkt og fjármagnað af Rothschild. Á seinni hluta nítjándu aldar átti Northern Trust næstum helming allra járnbrauta í Ameríku.
6. september 1901
Leyniskytta skýtur McKinley forseta og hann deyr 14. september.
- september 1901
Theodore Roosevelt verður forseti. Eitt af fyrstu verkum Roosevelt var að hætta við lögsókn Bandaríkjastjórnar gegn Northern Trust og flýta fyrir því ameríska tímabili sem þekkt er sem „Manifest Destiny“ (slagorð sem fól í sér þá trú að útþenslustefna Bandaríkjanna væru óumflýjanleg örlög þjóðarinnar). Það hefur haldið áfram til dagsins í dag og gefur í grundvallaratriðum þessum seðlabönkum „valdið“ til að fara ránshendi um allan heim fyrir gróða og hagnað umfram allt annað.
- apríl, 1912
Síðasta tækifærinu til að koma í veg fyrir evrópsku áætlunina um að stofna seðlabanka í Bandaríkjunum lauk með því að breskir útsendarar sökktu RMS Titanic af ásettu ráði. Þar lést einn af hinum innvígðu, Archibald Willingham Butt majór, ásamt með amerísku viðskiptajöfrunum John Jacob Astor IV, Benjamin Guggenheim og Isidor Straus sem voru á leiðinni aftur til Bandaríkjanna eftir það sem þeim fannst hafa verið vel heppnaðar „samningaviðræður“ við Rothschild um að „láta Ameríku í friði“ undir „ófriðarhættu“.
Þegar síðustu hindrunum til að stofna seðlabanka í Bandaríkjunum hafði verið rutt út vegi með því að sökkva Titanic þvinguðu evrópsk bankaöfl í gegnum ameríska lagakerfið það sem þekkt er sem „the Federal Reserve Act“ (Lögin um tólf seðlabanka Bandaríkjanna) árið 1913.
Í tengdri hliðarsögu þá missti Nikola Tesla styrktarmann sinn þegar Astor dó. Uppfinningar hans veittu nýtilkomnum olíu- og rafmagnsorkufyrirtækjum alvarlega samkeppni. Við fáum aldrei að vita hverju við eða heimurinn glötuðum í Norður-Atlantshafinu en sumir græddu gríðarlega.
1913
Í skiptum fyrir fjárstuðning í baráttu sinni um forsetaembættið samþykkti Woodrow Wilson að ef hann yrði kosinn þá myndi hann skrifa undir „the Federal Reserve Act“. Í desember 1913, þegar margir þingmenn voru heima yfir jólin, var þetta frumvarp keyrt í gegnum þingið og Wilson forseti skrifaði undir. Seinna viðurkenndi hann: „Ég hef óviljandi eyðilagt land mitt.“
Frumvarpið varð að lögum daginn fyrir aðfangadag árið 1913 og stuttu seinna sendu þýsku alþjóðlegu bankamennirnir, Kuhn, Loeb og co., einn af viðskiptafélögum sínum hingað til að stjórna.
1914
Fyrri heimsstyrjöldin hefst. Í þessu stríði lánaði þýska Rothschild-deildin peninga til Þjóðverja, breska Rothschild-deildin lánaði Bretum peninga og franska Rothschild-deildin lánaði Frökkum peninga.
1915
J.P. Morgan varð sölufulltrúi fyrir „hergagnanefndina“, seldi bæði Bretum og Frökkum og varð stærsti neytandi á jörðinni; eyddi um 10 milljón dollurum á dag. Það að auki útnefndi Wilson forseti bankamanninn Bernard Baruch til að leiða „atvinnuveganefnd hersins“. Samkvæmt sagnfræðingnum James Perloff græddu bæði Bernard Baruch og Rockefeller-samsteypan um það bil 200 milljón dollara í fyrri heimsstyrjöldinni.
- maí, 1915
Þýskur kafbátur skaut á og sökkti RMS Lusitaniu, bresku millilandaskipi á leiðinni frá New York til Liverpool í Englandi. Af rúmlega 1900 farþegum og áhöfn fórust yfir 1100 manns, þar á meðal 120 Bandaríkjamenn.
Þýska sendiráðið hafði prentað heilsíðuauglýsingu við hliðina á auglýsingunni frá Lusitaniu þar sem Bandaríkjamenn voru varaðir við því að ferðast með skipum sem sigldu undir breskum fána. Skipstjóri Lusitaniu hunsaði fyrirmæli breska flotamálaráðuneytisins um að forðast kafbátasvæðið alfarið eða að minnsta kosti sikk-sakka í gegnum það á miklum hraða. Bretarnir fylgdu ekki Lusitaniu né var skipið í skipalest eins og alsiða var á þeim tíma. Opinberað var að Lusitania sigldi með um 173 tonn af hergögnum til Bretlands. Árásin var notuð sem réttlæting fyrir Bandaríkin til að taka þátt í stríðinu.
1916
Wilson forseti fór að gera sér grein fyrir þeim skaða sem hann hafði valdið þjóðinni með því að leysa úr læðingi lögin um tólf seðlabanka. Hann sagði:
„Við erum orðin ein af verst stýrðu, ein af þeim ríkisstjórnum hins siðmenntaða heims sem er hvað mest stýrt af öðrum – ekki lengur ríkisstjórn frjálsra skoðana, ekki lengur ríkisstjórn með kosningu meirihlutans heldur ríkisstjórn skoðana og kúgunar lítils hóps áhrifamanna.
Sumir helstu menn Bandaríkjanna, á sviði verslunar og framleiðslu, eru hræddir við eitthvað. Þeir vita að einhvers staðar er vald sem er svo skipulagt, svo þaulhugsað, svo árvökult, svo samansúrrað, svo heilt, svo gegnumsýrandi, að þeir ættu ekki að tala hærra en í hvíslingum þegar þeir hallmæla því.“
1917
Víxlararnir fyrirgáfu aldrei Rússakeisurum, hvorki fyrir það að setja sig upp á móti seðlabanka í Rússlandi né það að hafa styrkt Lincoln forseta í borgarastyrjöldinni. Þess vegna varði Jacob Schiff, úr Rothschild, 20 milljónum dollara í gegnum fyrirtæki sitt, Kuhn, Loeb og co., í að fjármagna rússnesku byltinguna.
Almennt er haldið að kommúnismi sé andstæða kapítalisma svo hvers vegna ættu þessir kapítalistar að styðja hann? Virtur rannsakandi, Gary Allen, útskýrir það þannig: „Ef maður skilur að sósíalismi er ekki að „skipta á milli sín auðnum-prógramm“, heldur er hann í raun aðferð til að steypa saman og stjórna auðnum, þá verður það sem virðist vera þversögn vellríkra manna að stuðla að sósíalisma alls engin þversögn. Í staðinn þá verður það rökrétt, jafnvel hið fullkomna verkfæri valdasjúkra mikilmennskubrjálæðinga. Kommúnismi, eða nánar tiltekið sósíalismi, er ekki hreyfing hins kúgaða almennings heldur fjármálaelítunnar.“
1919
Friðarráðstefnan í París er haldin í janúar í kjölfarið á lokum fyrri heimsstyrjaldar. Bankaeigendurnir setja Heimsstjórn efst á sína dagskrá og Paul Warburg og Bernard Baruch sækja þessa ráðstefnu með Wilson forseta. Bankaeigendunum til ama þá er heimurinn ekki ennþá tilbúinn að leysa upp landamæri ríkja og samþykkja Heimsstjórn þannig að hluti af áætlun þeirra misheppnaðist. Áætlunin fyrir Heimsstjórn hét „Bandalag þjóðanna“ og þrátt fyrir að margar þjóðir samþykktu tillöguna þá vildi Bandaríkjaþing ekki styðja hana og án fjárstuðnings frá Bandaríkjunum hafði bankamönnunum mistekist og Bandalag þjóðanna varð ekki að neinu.
1923
Þann 2. ágúst lést Warren Harding forseti um borð í lest við dularfullar kringumstæður. Orsökin sem gefin var upp var annaðhvort matareitrun eða heilablóðfall þrátt fyrir að krufning hefði ekki farið fram. Varaforsetinn, Calvin Coolidge, tók við forsetaembættinu. Coolidge forseti hélt stefnu Harding um að lækka skatta og hækka gjaldskrár. Þessi stefna var svo árangursrík að efnahagurinn hélt áfram að blómstra og risastóra þjóðarskuldin sem hafði hlaðist upp í fyrri heimsstyrjöldinni, var í stjórnartíð Harding og Coolidge, lækkuð um 38% niður í 16 billjón dollara.
1929
Í apríl sendi Paul Warburg út leynilega viðvörun til vina sinna um að hrun og alheimskreppa væri áformuð seinna sama ár. Það er sannarlega engin tilviljun að í ævisögum allra Wall Street-risa þess tíma: John D. Rockefeller, J.P. Morgan, Joseph Kennedy, Bernard Baruch o.s.frv., er dást að þeim fyrir að hafa komist alveg út af verðbréfamarkaðnum rétt fyrir hrunið og hafa lagt eignir sínar í reiðufé eða gull.
Þannig að eins og allir bankamennirnir og vinir þeirra vissu þegar, þá byrjuðu seðlabankarnir að minnka peningamagnið í ágúst. Þann 24. október innheimtu svo stóru bankamennirnir í New York lánin sem þeir höfðu heimild til að innheimta strax. Þetta þýddi það að bæði verðbréfasalarnir og viðskiptavinir þeirra urðu að skella verðbréfunum sínum á markaðinn til að geta greitt lánin, án tillits til þess hvaða verð fékkst fyrir þau. Sem afleiðing af þessu hrundi verðbréfamarkaðurinn á degi sem er orðinn þekktur í sögunni sem „Svarti fimmtudagurinn“.
Fáum vikum frá hruninu fuðruðu 3 billjónir dollara upp. Innan árs höfðu 40 billjónir dollara horfið. Hins vegar þá urðu peningarnir ekki bara að engu, þeir enduðu einfaldlega samanþjappaðir í færri og færri höndum – eins og ráðgert hafði verið. Dæmi um þetta er Joseph P. Kennedy, faðir John F. Kennedy. Árið 1929 voru eignir hans 4 milljón dollara virði (hann hafði auðgast á því að selja áfengi í Chicago á bannárunum). 1935 höfðu þær vaxið í rúmlega 100 milljón dollara.
Þeim var líka eytt hinum megin hafsins, því á meðan kreppan mikla varði, var milljónum amerískra dollara eytt í að byggja Þýskaland upp eftir skaðann sem varð af fyrri heimsstyrjöldinni, til undirbúnings fyrir seinni heimsstyrjöld bankaeigenda. Repúblíkaninn Louis T. McFadden, formaður banka- og gjaldmiðilsnefndar fulltrúadeildarinnar frá 1920-1931, hafði þetta að segja í þessu sambandi:
„Eftir fyrri heimsstyrjöldina féll Þýskaland í hendur þýskra alþjóðabankamanna. Þessir bankamenn keyptu Þýskaland og eiga það núna með húð og hári. Þeir hafa keypt iðnað þess, veðsett landið, þeir stjórna framleiðslunni, þeir stjórna allri almannaþjónustu. Þessir þýsku alþjóðabankamenn hafa mútað ríkisstjórn Þýskalands og þeir hafa líka útvegað hvern einasta dollar sem Adolf Hitler notaði í stórtækri herferð sinni til að byggja upp ógn í garð ríkisstjórnar Bruening (kanslari Þýskalands frá 1930-1932). Þegar Bruening hlýddi ekki skipunum þýsku alþjóðabankamannanna var Hitler skákað fram til að hræða Þjóðverja til hlýðni.
Í gegnum Sjömannanefndina (sem stýrði hinum tólf seðlabönkum Bandaríkjanna) var meira en 30 billjónum dollara af amerískum peningum [...] dælt til Þýskalands [...] Maður hefur heyrt af allri eyðslunni sem hefur átt sér stað í Þýskalandi [...] nýmóðins íbúðarhús, frábær stjörnuver, íþróttasalir, sundlaugar, fínir þjóðvegir, fullkomnar verksmiðjur. Allt þetta var gert með peningunum okkar. Allt þetta var gefið Þýskalandi fyrir tilstuðlan Sjömannanefndarinnar. Sjömannanefndin [...] hefur dælt svo mörgum billjónum dollara inn í Þýskaland að þeir þora ekki að nefna upphæðina.“
1930
Alþjóðagreiðslubankinn (the Bank for International Settlements) var stofnaður af Charles G. Dawes (útsendari Rothschild og varaforseti í forsetatíð Calvins Coolidge frá 1925-1929), Owen D. Young (útsendari Rothschild, stofnandi RCA - Radio Corporation of America (Útvarpsfélag Ameríku) og formaður General Electric frá 1922 til 1939) og Hjalmar Schacht frá Þýskalandi (forseti Reichsbank, þýska seðlabankans).
Vísað er til Alþjóðagreiðslubankans sem „Seðlabankans fyrir alla seðlabanka“. Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn og Alþjóðabankinn eiga viðskipti við ríkisstjórnir en Alþjóðagreiðslubankinn skiptir aðeins við aðra seðlabanka. Allir fundir eru haldnir með leynd og þá sækja hæst settu bankamenn hvaðanæva að úr heiminum. Til dæmis fór fyrrverandi yfirmaður Seðlabanka Bandaríkjanna, Alan Greenspan, til höfuðstöðva Alþjóðagreiðslubankans í Basel í Sviss, tíu sinnum á ári á þessa leynifundi.
1932
Fulltrúi repúblikana í Pennsylvaníu, Louis T. McFadden, fyrrverandi formaður banka- og gjaldmiðilsnefndar fulltrúadeildarinnar í heimskreppunni lýsir yfir:
„Í þessu landi höfum við eina spilltustu stofnun sem hefur nokkurn tímann litið dagsins ljós. Ég er að tala um Sjömannanefndina [...] Þessi illa stofnun hefur valdið fátækt [...] hjá almenningi í Bandaríkjunum [...] og hefur bókstaflega gert ríkisstjórnina okkar gjaldþrota. Þetta hefur hún gert fyrir tilstilli [...] siðspilltra gjörða auðugra hrægamma sem stjórna henni.“
1936
Þann 3. október er þingmaður repúblikana, Louis T. McFadden, formaður banka- og gjaldmiðilsnefndar fulltrúadeildarinnar frá 1920-1931, myrtur með eitri. Þetta var þriðja morðtilraunin sem honum var gerð en áður hafði verið eitrað fyrir honum og skotið á hann.
1944
Í Bretton Woods í New Hampshire, voru Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn og Alþjóðabankinn (sem hét upphaflega Alþjóðlegi bankinn fyrir endurbyggingu og þróun, nafnið „Alþjóðabankinn“ var ekki tekið í notkun fyrr en 1975) samþykktir með fullri þátttöku Bandaríkjanna. Dollarinn er staðfestur sem „heimsgjaldmiðill“ til að nota í staðinn fyrir góðmálma. Þetta gerir Seðlabanka Bandaríkjanna kleift að prenta og selja gríðarmikið magn dollara gripna úr lausu lofti til að fylla seðlabanka um heim allan.
Einnig heimilar Bretton Woods-samkomulagið Seðlabankanum að stjórna efnahagslífi alls heimsins með því að auka og draga saman framboð á dollurum eins og þeim sýnist.
1945
Seinna „Bandalag þjóðanna“, núna kallað „Sameinuðu þjóðirnar“, var samþykkt. Bankaeigendur, seinni heimsstyrjöldin, höfðu náð fram sínu í kjölfar efnislegrar, tilfinningalegrar og andlegrar örmögnunar sem heimurinn var í eftir aðra heimsstyrjöld. Þessi áætlun fyrir heimsstjórn fékk fljótlega sitt eigið alþjóðlega réttarkerfi líka.
- júní, 1963
Kennedy forseti skrifar undir forsetaúrskurð, tilskipun 11110. Þessi tilskipun svo að segja svipti Seðlabankann því valdi sínu að lána Bandaríkjastjórn peninga með vöxtum. Kennedy forseti lýsti því yfir að Seðlabankinn, í einkaeign, yrði fljótt búinn að vera. Þessi tilskipun veitti fjármálaráðuneytinu leyfi til að gefa út silfurvottorð á móti silfri í ríkissjóðnum. Þessi tilskipun stendur enn þann dag í dag.
- nóvember, 1963
Tæpum fimm mánuðum eftir að hafa skrifað undir þessa tilskipun var Kennedy forseti ráðinn af dögum. Bandaríkjabréfin (silfurvottorðin) sem hann hafði gefið út voru snarlega tekin úr umferð. Bankaseðlar frá Seðlabankanum héldu áfram að þjóna sem löglegur gjaldmiðill hjá þessari þjóð. Áætlað er að 99% af öllum bandarískum pappírspeningum í umferð árið 1999 séu seðlar frá Seðlabankanum.
1971
Allt hreint gull hefur verið flutt með leynd frá Fort Knox, selt alþjóðlegum víxlurum fyrir 35 dollara á únsuna og talið er að það sé nú varðveitt í London.
1972
Sem svar við kröfu Charles de Gaulle Frakklandsforseta að skipta dollurum í eigu Frakka út fyrir gull, úrskurðar Richard Nixon Bandaríkjaforseti að dollarinn sé ekki lengur tengdur gulli. Þaðan í frá er Seðlabankanum frjálst að prenta eða búa til úr engu hvaða magn dollara sem honum þóknast.
1974
Tímarit í New York birtir grein þar sem því er haldið fram að Rockefeller-fjölskyldan hafði stjórnað Seðlabankanum í þeim tilgangi að selja gull frá Fort Knox á spottprís til nafnlausra evrópskra spákaupmanna. Þremur dögum eftir birtingu greinarinnar féll nafnlaus heimildamaður hennar, Louise Auchincloss Boyer, einkaritari til margra ára hjá Nelson Rockefeller, á dularfullan hátt í gegnum glugga á tíu hæða íbúðarblokk þar sem hún bjó í New York.
1981
Reagan forseti ætlaði að skipta formanni Seðlabankans út fyrir Paul Volcker.
- mars, 1981
Aðeins eru liðnir 69 dagar af forsetatíð Ronalds Reagan. Þegar þeir ganga út af fundi á Washington Hilton Hotel í Washington D.C., skýtur John Hinskley jr. á Reagan forseta og þrjá aðra og særir þá. Eftir morðtilraunina skipti Reagan forseti um skoðun á málum Paul Volker.
1981
Þegar Ronald Reagan forseti tók við embætti stungu íhaldssamir vinir hans upp á að hann sneri aftur til gullmyntarfótar, sem leið til að hafa hemil á opinberri eyðslu. Reagan forseta leist vel á þessa tillögu og tilnefndi því hóp manna sem kallaðir voru „gullnefndin“ til að hefjast handa við hagkvæmniskönnun og skýra síðan þinginu frá niðurstöðum sínum.
1982
Skýrsla Grace-nefndarinnar (þannig nefnd eftir formanninum, J. Peter Grace) er lögð fyrir þingið og nefndin kemur fram með eftirfarandi sláandi yfirlýsingu varðandi gull:
„Bandaríski ríkissjóðurinn á alls ekkert gull. Allt gullið sem var í Fort Knox er núna í eigu Seðlabankans, hóps einkabankaeiganda, með veð í þjóðarskuldinni.
Hundrað prósent af því sem var safnað er étið upp eingöngu vegna vaxtagreiðslna af ríkisskuldinni og framlags alríkisyfirvalda vegna tekju- og fjármagnstilfærslna. Með öðrum orðum; allar tekjur af tekjuskatti frá einstaklingum er farinn áður en einum eyri hefur verið eytt í þjónustu sem skattgreiðendur búast við af stjórnvöldum.“
1987
Edmond de Rothschild stofnar the World Conservation Bank sem er gerður til að millifæra skuldir frá þróunarríkjum í þennan banka og í staðinn láta þessi ríki bankann fá land. Þetta er hannað til þess að Rothschild-gengið geti náð stjórn á þriðja heiminum sem jafngildir 30% af öllu þurrlendi jarðar.
1991
Á Bilderberg-ráðstefnunni frá 6.-9. júní, í Baden-Baden í Þýskalandi, gaf David Rockefeller út eftirfarandi yfirlýsingu:
„Við erum þakklát Washington Post, the New York Times, Time Magazine og öðrum frábærum dagblöðum og tímaritum sem hafa á að skipa ritstjórum sem hafa setið fundi okkar og haldið loforð sín um þagmælsku í næstum 40 ár. Það hefði verið ómögulegt fyrir okkur að þróa áætlun okkar fyrir heiminn ef við hefðum verið undir stöðugri ásókn fjölmiðla öll þessi ár.
En núna er heimurinn orðinn fágaðri og tilbúinn að ganga í áttina að alheimsríkisstjórn. Yfirráð alþjóðlegrar gáfumannaelítu og bankaeigenda er sannarlega æskilegri en sjálfsákvörðunarréttur þjóða sem hefur verið stundaður síðustu aldir.“
1994
Bandaríkin eru dregin inn í Alþjóðagreiðslubankann. Hann hefur einvaldsstöðu og er friðhelgur fyrir afskiptum ríkisstjórna. Ég endurtek orðin í kaflanum um 1930: „Seðlabankinn fyrir alla seðlabanka“. Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn og Alþjóðabankinn eiga viðskipti við ríkisstjórnir en Alþjóðagreiðslubankinn skiptir aðeins við aðra seðlabanka. Allir fundir eru haldnir með leynd og þá sækja hæst settu bankamenn hvaðanæva að úr heiminum.
Yfirlit yfir þessa friðhelgi kemur hér á eftir:
Friðhelgi diplómata fyrir einstaklinga og það sem þeir bera með sér (þ.e.a.s. diplómatafarangur).
Engin skattlagning á neinar millifærslur, þar með taldar launagreiðslur.
Eins konar sendiráðsfriðhelgi fyrir allar byggingar og/eða skrifstofur sem Alþjóðagreiðslubankinn rekur um allan heim, þar með taldar í Kína og Mexíkó.
Engin yfirsýn eða vitneskja um aðgerðir hjá neinni valdstjórn, engin endurskoðun.
Frelsi gagnvart innflytjendahöftum.
Frelsi til að dulkóða öll samskipti.
Frelsi gagnvart hvers konar lögsögu, þeir hafa meira að segja sína eigin lögreglu.
Í núverandi stjórn Alþjóðagreiðslubankans, en þar af eru aðeins fimm kosnir en aðrir stjórnarmeðlimir eru með varanlegt sæti, eru:
Nout H.E.M. Wellnik, Amsterdam (formaður stjórnar)
Hans Tietmeyer, Frankfurt am Main (varaformaður)
Axel Weber, Frankfurt am Main
Vincenzo Desario, Róm
Antonio Fazio, Róm
David Dodge, Ottawa
Toshihiko Fukui, Tokyo
Timothy F. Geithner, New York
Alan Greenspan, Washington
Lord George, London
Hervé Hannoun, París
Christian Noyer, París
Lars Heikensten, Stokkhólmi
Mervyn King, London
Guy Quaden, Brussel
Jean-Pierre Roth, Zürich
Alfons Vicomte Verplaetse, Brussel
Í dag
Aðaleigendur Seðlabanka Bandaríkjanna eru:
- Rothschild-hópurinn frá London og Berlín
- Lazard-bræður frá Berlín
- Israel Moses Seif frá Ítalíu
- Kuhn, Loeb og co. frá Þýskalandi og New York
- Warburg og company, frá Hamburg í Þýskalandi
- Lehman Brothers frá New York
- Goldman, Sachs frá New York
- Rockefeller-bræður frá New York
Aðaleigendur eru útibú frá evrópskum stofnunum. Útlendingar stjórna peningamagni í Bandaríkjunum. Þeir hafa bókstaflega einkarétt á dollarnum og færa einfaldlega dollara inn á bankabækurnar sínar til að búa til peninga sem þeir lána síðan út til okkar til að græða á því. Í þeirra augum vaxa peningar ekki á trjám, þeir eru einfaldlega innsláttur á reikninginn hjá þeim.
Það er augljóst að það að koma Bandaríkjadollarnum í einkaeign er stærsti glæpur aldarinnar. Eigendur bankans bera ábyrgð á að hafa komið af stað öllum meiriháttar stríðum og kreppum síðustu 100 ár. Þeir eiga bankann, þeir eiga dollarann og þeir eiga alla helstu fjölmiðlana, herinn og flesta stjórnmálamenn, dómara og lögreglumenn.
Hvað á til bragðs að taka?
Það blasir við að þeir hafa undirbúið og unnið mjög vandlega að þessu. Við fáum aldrei aftur stjórn á ríkisgjaldmiðli sem ekki er tryggður með gulli.
Eyddu ekki tíma þínum.
Snúðu baki við pappírs- eða rafrænu víxlara-svindlinu þeirra.
Vöruskipti og gull- og silfur
Alvöru gull, silfur og aðrir góðmálmar eru öruggir þegar þeir eru slegnir vel. Notaðu þá bara. Vinsældir þeirra og áreiðanleiki er síðan löngu fyrir tíma sjóræningjanna. Ein únsa, hálf únsa, kvartúnsa eru allt frekar algengar myntir með myndir á framhlið, bakhlið og rifflur á kantinum til að hindra afklippur. Kringlóttar, ferkantaðar og rétthyrndar myntir er auðvelt að þekkja og eru fljótt viðurkenndar.
Byrjaðu núna
Marga heimildarmenn grunar að stýrt hrun á gjaldmiðlum heimsins sé á dagskrá í apríl 1913. Vertu undirbúinn að einhverju leyti. Margt gæti breytt tímasetningunni. Undirbúðu þig einnig þannig að eðlilegt líf gæti haldið áfram eftir þann tíma.
Svo virðist vera sem þeir vilji ná haldi á eða að minnsta kosti skrá eigendur riffla í Bandaríkjunum áður en þeir byrja. Mótspyrnan er harðari en þeir áttu von á. Gott hjá ykkur!
Gagnkvæmt samkomulag er hornsteinn siðmenntaðs samfélags. Leyfðu engar hömlur á slíku. Ef ég vil skipta á einum degi af skurðgreftri fyrir eitthvað skínandi skraut sem þú átt og þú ert sáttur við samkomulagið þá ætti enginn að þvælast fyrir okkur ... eða fá hluta af því.
000
Egilsstaðir, 17.04.2024 Jónas Gunnlaugsson
hitt bloggið hér neðan við, bloggin eru tvö 
RSS
agny
Bankar framleiða peninga
28.9.2014 | 07:14
Prenta út og hengja upp á hverja kaffistofu,
og geima útprentun heima.
Skoða fjórum sinnum á ári.
Eðli mannsins, hann gleymir öllu nema það sé ástundað.
Allt er hægt að eyðileggja á netinu.
klikka mynd, þá stærri
Grein í Morgunblaðinu þann 27.09.2014
Baksvið Brynja Björg Halldórsdóttir brynja@mbl.is
Greinin er viðtal ? við doktor í viðskiptafræði,
Ásgeir Brynjar Torfason, lektor við Háskóla Íslands.
Þessa grein eiga allir að lesa.
Ásgeir segir:
Bankar framleiða peninga
Ólíkt venjulegum fyrirtækjum þurfi bankar ekki á peningum að halda til að geta stundað sína starfsemi. »Peningar eru varan sem bankarnir bjóða upp á, þeirra starfsemi felst í að lána út peninga og þeir framleiða peninga með útlánum sínum.
»Bankar þurfa ekki að taka við sparnaði til að veita lán,
heldur geta þeir einfaldlega lánað út nýja peninga gegn skuldabréfi sem myndar innstæðu á reikningi lántakandans.«
Skuldabréfið skapi eign á efnahagsreikningi bankans þar sem um sé að ræða skuld við bankann, innstæða lántakandans sé skuld bankans á móti.
»Þetta felur í sér að enginn sparifjáreigandi hafi fyrst þurft að leggja peninga til hliðar fyrir láninu.«
»Menn hafa of einfalda mynd af flæði peninga í nú-tímahagkerfinu, með því að halda að við getum stýrt magni peninga í umferð einfaldlega með stýrivöxtum og bindiskyldu.«
http://jonasg-egi.blog.is/blog/jonasg-egi/entry/1352200/
Verð að hlaupa,
Egilsstaðir. 07:09 28.09.2014 Jónas Gunnlaugsson