Menning og mannlíf um allt landið. Landsbyggðar stjórnsýslan stýri því að fylgjast með nárrúrunni og umferð á sínu svæði, þóðgörðunum hjá sér. Reglur séu sem augljósastar. Fjölskyldur á bújörðum landsins, almenningur, eiga að fá kaup fyrir vörsluna.

Reglurnar stuðli að uppbyggingu, maðurinn er hluti af náttúrunni.

Það á að ná aftur til sveitarfélagana landsvæðunum sem lögð hafa verið undir þjóðgarða.

Eigi að vera þjóðgarður einhversstaðar, á að stjórna honum frá sveitarfélögunum.

Einhver gæluverkefni einhverra sem kalla sig einhverju fallegu nafni, eiga ekki að geta náð yfirráðum yfir stórun hluta landsbyggðatinnar.

Landsbyggðinni veitir ekki af að geta skapað störf úti í byggðunum.

 

Ef Ríkið vill hafa garð, þá greiði það byggðarlögunum til að halda þeirri starfsemi gangandi. 

Svona starfsemi heldur uppi heilu flokkunum, sem geta svo útvegað fjármagn fyrir verkefnið. 

Byggðunum veitir ekki af öllu til að lifa af. Betra er að hafa byggð og menntað fólk allt í kring um landið.

Sumarhíus, heilsárshús, fyrir ferðaþjónustu,í eigu sem flestra, til að hægt sé að flytja fólkið ef þarf vegna náttúruhamfara. 

Aldrei segja að peningur , sem er bókhald, sé ekki til.

Borga betur það sem þarf að gera.

Hér áður voru vegirnir lokaðir í mánuð á hverju vori. 

Nú segjum við að einhverjir smá slóðar upp frá Hveragerði séu lokaðir vegna smá drullu.

Einhver verktakinn lagi það strax, til dæmis með renningum, eða þá einfaldlega smá möl. 

Veg norðan Vatnajökuls strax, þá komast aðilar að snjósvæðunum og þurfa ekki að vera að spóla í drullunni.

Vegi frá Vatnsfelli austur í Hálslón og norður í land, uppbyggða.

Það er miklið öryggismál.

Ekkert er því til fyrirstöðu, að Egilsstaðir, Blönduós, loki einhverri götu einhverja klukkutíma, en að loka heilu landssvæðunum, það er ótækt í dag.

Egilsstaðir,  26.03.2019  Jónas Gunnlaugsson

Leggst gegn þjóðgarði á miðhálendi