Kennsla í góðri peninga, bókhalds stjórnun. Allir læri og hjálpi til við endursköpun fjármála bókhaldsins, peninganna, ekki síst að hjálpa þeim sem eru fastir í gamla peningatrúarkerfinu. Peningur er bókhald, skrifuð tala.

 

 Þetta er allt á íslensku og því auðveldara að skilja það.

(Mikið af eftirfarandi efni er úr útvarpsþætti sem þingmaðurinn Charles G. Binderup frá Nebraska flutti fyrir hálfri öld og frú Lucie Boulrice tók saman.)

Hvernig Ameríka bjó til sína eigin peninga árið 1750

Benjamin Franklin segir frá því sem gerði Nýja England velmegandi

Nýlendurnar nutu meiri velsældar en heimalandið

Fyrir Sjálfstæðisyfirlýsinguna (1776) og stríðið sem fylgdi í kjölfarið voru nýlendur, sem voru hluti af því landi sem í dag eru Bandaríki Norður Ameríku, eitt helsta djásn Englands. Nýlendurnar voru kallaðar Nýja England og samanstóðu af 13 nýlendum sem seinna urðu upprunaleg ríki hins mikla ríkjasambands.

Árið 1750 ríkti mikil velsæld á Nýja Englandi. Benjamin Franklin skrifaði: „Fólk bjó við gnægtir í nýlendunum og friður ríkti á öllum landamærum. Það var erfitt, jafnvel ómögulegt, að finna ánægðari og meira velmegandi þjóð á allri jarðarkringlunni. Öll heimili bjuggu við farsæld. Almennt lifði fólkið samkvæmt háum siðferðislögmálum og menntun var útbreidd.“

Þegar Franklin fór til Englands sem fulltrúi fyrir nýlendurnar sá hann allt aðrar aðstæður: Vinnufólk í heimalandinu þjáðist af hungri og var plagað af fátækt sem það gat ekki flúið. „Strætin eru morandi í betlurum og umrenningum,“ skrifaði hann. Hann spurði enska vini sína hvernig á því stæði að á Englandi, með öllum sínum auði, væri svona mikil örbirgð á meðal verkalýðsstéttanna.

Vinir hans svöruðu að England væri fórnarlamb hræðilegra aðstæðna: Þar væri of margt verkafólk!

Hinir ríku sögðu að þeir væru nú þegar sligaðir af sköttum og gætu ekki borgað meira til að koma til móts við þarfir og létta fátækt hins mikla fjölda verkafólks. Nokkrir ríkir Englendingar þessa tíma trúðu í raun því sem hagfræðingurinn Thomas Malthus skrifaði seinna; að stríð og farsóttir væri nauðsynlegt til að hreinsa landið af „umfram mannafla“.

Fólk í London spurði Franklin hvernig amerísku nýlendunum tækist að safna nægum peningum til að halda uppi fátækraheimilum sínum og hvernig þær gætu sigrast á þessari plágu atvinnuleysis og örbirgðar.

Franklin svaraði: „Það eru engin fátækraheimili í nýlendunum og ef þau væru til þá væru engir til að setja þangað þar sem í nýlendunum er ekki ein einasta manneskja án atvinnu, hvorki betlari né umrenningur.“

Vinir hans trúðu ekki eigin eyrum eða skildu hvernig þetta gæti staðist.

Þeir vissu að þegar fátækrahús og fangelsi á Englandi yfirfylltust þá var vesalings vistmönnunum og föngunum skipað út eins og búpeningi og þeir skildir eftir á hafnarbakka nýlendanna, ef þeir lifðu af óþrifnaðinn og skortinn á sjóferðinni. (Í þá daga var skuldsettu fólki á Englandi varpað í fangelsi ef það gat ekki borgað skuldir sínar og fáir sluppu aftur út þar sem þeir gátu ekki unnið sér inn peninga í fangelsinu.)

Í ljósi alls þessa spurðu kunningjar Franklins hvernig hann gæti útskýrt þessa ótrúlegu velsæld í nýlendum Nýja Englands.

Franklin sagði við þá: „Þetta er einfalt mál! Við gefum út okkar eigin pappírspeninga. Þeir eru kallaðir „nýlenduseðlar“ Colonial Scrip. Við gefum þá út til að borga umsaminn kostnað og framlög eins og ríkisstjórnin ákveður. Við fullvissum okkur um að þeir séu gefnir út í nægilegu magni til að vörurnar flytjist auðveldlega á milli framleiðanda til neytanda. Með öðrum orðum: Við gætum þess að það séu alltaf nógir peningar í umferð fyrir hagkerfið.

Á þennan hátt, með því að búa sjálf til okkar eigin pappírspeninga, þá stjórnum við kaupmættinum og þurfum ekki að borga neinum vexti. Því sjáið til, lögmæt stjórnvöld geta bæði varið peningum og lánað peninga í umferð og dreifingu á meðan bankar geta aðeins lánað táknræna upphæð af skuldaviðurkenningum sínum, því þeir geta hvorki gefið frá sér né eytt nema örlitlum hluta af því fé sem fólk þarf á að halda.

Þar af leiðir að á meðan bankarnir ykkar hér á Englandi setja peninga í umferð þá er alltaf höfuðstóll sem þarf að greiða til baka með háum vöxtum. Afleiðingin af þessu er að það er alltaf of lítið peningamagn í umferð til að geta ráðið verkamenn í fullt starf.

Þið hafið ekki of marga verkamenn, þið eruð með of lítið af peningum í umferð og þeir sem eru í umferð bera eilífa byrði ógreiðanlegrar skuldar og okurs.“

 

Franklin hefði ekki átt að vera svona örlátur á ráðleggingar sínar sem bárust brátt til eyrna valdamikilla enskra bankamanna. Þeir voru fljótir að nota áhrif sín til að láta breska þingið setja lög sem bönnuðu nýlendunum að nota nýlenduseðlana sína. Nýju lögin skipuðu svo fyrir um að aðeins skyldi nota gjaldmiðil sem væri innleysanlegur í gull- og silfurmyntum sem bankar á Englandi létu í té í of litlu magni.

Og þar með byrjaði sú plága peninga sem eru grundvallaðir á skuld, sem hafa æ síðan fært amerísku fólki miklar þrengingar, sem og fólki í Evrópu.

Fyrstu lögin til að koma reglu á nýlendupeninga voru sett í breska þinginu árið 1751 og síðan var aukið við þau 1763.

Franklin greindi frá því að aðeins ári eftir að bannið við notkun á nýlenduseðlunum, Colonial Scrip,  kom til framkvæmda þá voru götur nýlendanna fullar af atvinnulausu fólki og betlurum, alveg eins og hann hafði séð á Englandi, því það var ekki til nóg af peningum til að borga fyrir vörur og vinnu.

(Munum, það var ekki til nægjanlegt bókhald, peningar, til að það mætti færa bókhald um vinnu fólksins.jg)

Með nýjum lögum ensku bankanna hafði fjármagn í umferð verið skorið niður um helming.

Franklin bætti því við að þetta væri „hin upprunalega og sanna ástæða fyrir amerísku byltingunni“ en ekki skattar eða lögin um stimpilgjald, eins og börnum okkar hefur verið kennt í margar kynslóðir í „sögu“bókum.

Svo kynslóðum skiptir hefur fjármálamönnum (bankamönnum) tekist að fjarlægja úr sögubókum allar upplýsingar sem geta varpað ljósi á þeirra eigin ráðabrugg og sviksemi sem verndar vald þeirra yfir fólkinu.

Franklin, einn aðalhöfunda ameríska sjálfstæðisins, setti þetta skýrt fram: „Nýlendurnar hefðu með glöðu geði greitt svolítinn skatt af tei og öðrum vörum, hefði ekki verið fyrir fátæktina sem varð til vegna slæmra áhrifa enskra bankamanna og þingsins sem skilaði sér í hatri nýlendanna í garð Englands og síðan byltingunni.“

Aðrir miklir stjórnmálamenn þess tíma, þar á meðal Thomas Jefferson, John Adams og George Jackson, tóku undir þetta sjónarmið Franklins og seinna einnig Andrew Jackson og Martin Var Buren.

Abraham Lincoln og John Kennedy gáfu út ríkispeninga (sovereign money), James Garfield reyndi það og allir þrír létust í embætti.

Einstaklega hreinskilinn enskur sagnfræðingur, John Twells, skrifaði og fjallaði um peningana í nýlendunum, nýlenduseðlana, the Colonial Scrip:

„Það var undir því peningakerfi sem amerískar nýlendur blómstruðu svo ríkulega að Edmund Burke gat skrifað þannig um þær: „Ekkert í sögu heimsins jafnast á við framfarir þeirra og áhrifin þar af leiddu til hamingju fólksins.“

Hann bætti við: „Á slæmum degi tók breska þingið frá Ameríku þeirra eigin gjaldmiðil, bannaði alla frekari útgáfu slíkra peninga, þeir voru ekki lengur lögmætur gjaldmiðill, og skipaði svo fyrir að allir skattar skyldu greiddir í breskri mynt.

Íhugið nú afleiðingarnar: Þessar hömlur á greiðslumiðli lamaði allt atvinnulíf. Hrun tók við í þessum áður blómstrandi nýlendum, erfiðleikar börðu að dyrum hjá öllum fjölskyldum og öllum fyrirtækjum, óánægja varð að örvæntingu og náði þeim hæðum, svo ég vitni í dr. Johnson, „þar sem mannleg náttúra rís upp og krefst réttar síns“.“

Annar sagnfræðingur, Peter Cooper, tók sömu afstöðu. Eftir að Franklin útskýrði fyrir meðlimum þingsins ástæðuna fyrir velgengni nýlendanna skrifaði Cooper: „Eftir að Franklin skýrði frá raunverulegri orsök fyrir velmegun nýlendanna setti þingið lög sem bönnuðu notkun þessara peninga til að borga skatta. Þessi tilskipun, sem greinilega var bresku bankamönnunum, sem stóðu á bak við krúnuna, í hag, færði fólkinu svo marga annmarka og svo mikla fátækt að hún varð að meginorsök byltingarinnar. Afnám nýlendugjaldmiðilsins var miklu gildari ástæða fyrir hinni almennu uppreisn en te- og stimpilgjöldin.“

 

Í dag, í Ameríku sem og í Evrópu, erum við undir stjórnskipulagi seðla bankamanna í staðinn fyrir seðla hinna fullvalda ríkja. Þar af leiðandi: gríðarlegar skuldir almennings, endalaus vaxtakostnaður (okur), skattar sem eyðileggja kaupmátt og ræna fólk framleiðslu sinni, og afleiðingin er æ meiri styrking hins fjárhagslega einræðis.

 

Hvar eigum við að byrja til að leiðrétta undirferli bankamannanna?

 

Fyrsta skrefið í peningalegum umbótum, eins og fleiri og fleiri aðgerðahópar með menntuðu og gáfuðu fólki innanborðs berjast fyrir, er einmitt endurnýjun bankanna: skuldum skipt út fyrir skuldlausa peninga af réttkjörnum þar til bærum stjórnvöldum, bandaríska þinginu, og annars staðar; breska þinginu og áþekkum stjórnvöldum. Það er skylda þessara ríkisstjórna að þjóna og vernda þjóðir sínar en ekki að leyfa fjárhagslegum ræningjabarónum að eyðileggja þær. Við verðum að binda endi á einræði peningaaflanna!

 

Það verður brátt augljóst að við þurfum að afnema seðlabankakerfið sem seðlabanka í einkaeign sem að hluta til stýrist af erlendum hagsmunum.

Bandaríska fjármálaráðuneytið verður að taka yfir sannprófun á reikningsskilum á milli banka og almennum bönkum í kerfinu okkar á ekki lengur að vera heimilt að búa til eða gefa út skuldir með aukinni innborgun á brotaforða (fractional reserve deposit expansion). Skuldapeningakerfi gefur aldrei af sér peninga til að borga vexti svo bankarnir eignast að lokum allar eignir fólksins með því að svipta veðþola rétt til eignar sinnar vegna vanefnda á veðskuld; alveg eins og Thomas Jefferson sagði að myndi gerast.

 000

English

We issue our own paper money. It's called 'Colonial Scrip.' We make sure it's issued in proper proportion to make the goods pass easily from the producers to the consumers. there is always adequate money in circulation for the needs of the economy.

 

 Egilsstaðir, 16.03.2018  Jónas Gunnlaugsson